Μέσα στα πλαίσια του προγράμματός μας για τα συναισθήματα, τα παιδιά παρουσίασαν το αγαπημένο τους παιχνίδι κι έτσι γνώρισαν τον εαυτό του στους άλλους.
Σε δεύτερη φάση, οργανώσαμε ένα παιχνίδι θησαυρού, που τα παιδιά, καλούνταν να βρούνε άσπρα χαρτάκια που γράφανε από κάτω, στίχους του περίφημου τραγουδιού: "ποιο το χρώμα της αγάπης"από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων. Αφού τα συγκεντρώσαμε, καθίσαμε κάτω και προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι γράφουν..
Ανακαλύψαμε ότι ήταν στίχοι τραγουδιού και βάλαμε στη σειρά, τις αριθμημένες σελίδες.
Τα παιδιά -θεατές ανέλαβαν να τις ζωγραφίσουν...
Κάνανε υποθέσεις για το χρώμα της αγάπης...
Στη συνέχεια, έγιναν κι εκείνα ποιητές και φαντάζονταν την αγάπη με δικά τους χρώματα...να ναι βυσσινί σαν χυμός από βύσσινο;...να ναι...πορτοκαλί, σαν ζουμερό πορτοκάλι;
Ακούσαμε και μάθαμε το τραγούδι από τον υπολογιστή...
Σε δεύτερη φάση, οργανώσαμε ένα παιχνίδι θησαυρού, που τα παιδιά, καλούνταν να βρούνε άσπρα χαρτάκια που γράφανε από κάτω, στίχους του περίφημου τραγουδιού: "ποιο το χρώμα της αγάπης"από τον Λουδοβίκο των Ανωγείων. Αφού τα συγκεντρώσαμε, καθίσαμε κάτω και προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι γράφουν..
Ανακαλύψαμε ότι ήταν στίχοι τραγουδιού και βάλαμε στη σειρά, τις αριθμημένες σελίδες.
Τα παιδιά -θεατές ανέλαβαν να τις ζωγραφίσουν...
Κάνανε υποθέσεις για το χρώμα της αγάπης...
Στη συνέχεια, έγιναν κι εκείνα ποιητές και φαντάζονταν την αγάπη με δικά τους χρώματα...να ναι βυσσινί σαν χυμός από βύσσινο;...να ναι...πορτοκαλί, σαν ζουμερό πορτοκάλι;
Ακούσαμε και μάθαμε το τραγούδι από τον υπολογιστή...
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;
Να `ναι κόκκινο σαν ήλιος
θα καίει σαν φωτιά.
Κίτρινο σαν το φεγγάρι
θα `χει μοναξιά.
Να `χει τ’ ουρανού το χρώμα
θα `ναι μακριά.
Να `ναι μαύρο σαν τη νύχτα
θα `ναι πονηρή.
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;
Να `ναι άσπρο συννεφάκι
φεύγει και περνά.
Να `ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να `ναι άσπρο γιασεμάκι
στον ανθό χαλά.
Να `ναι το ουράνιο τόξο
που δεν πιάνεται
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.
Όλο φαίνεται πως φτάνω
κι όλο χάνεται.
Ποιο το χρώμα της αγάπης
ποιος θα μου το βρει;
Κι αφού βγάλαμε τα χρώματα μέσα από τα συναισθήματα και κάναμε πολλές αναμείξεις χρωμάτων προκειμένου να φτιάηουμε το ουράνιο τόξο, δεν αρκεστήκαμε σ αυτό.
Αποφασίσαμε, να βγάλουμε και τα σχήματα...Τι σχήμα έχει η αγάπη;, Ο φόβος; Η ζήλεια; η ντροπή;....βασιστήκαμε σ ένα αυτοσχέδιο ποίημα που φτιάξαμε για τις ανάγκες του προγράμματος:
ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ…ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ!
(ένα ποίημα που έγραψα για να δουλέψουμε τα σχήματα μέσα από τα …συναισθήματα!
Δυο ρόδες ζήλευαν πολύ, γιατί ήτανε στον πάτο.
κι όλη τη μέρα πίνανε, κρασάκι, άσπρο πάτο !
Θέλαν αυτές ν αλλάξουνε, το κυκλικό τους σχήμα
Να γίνουν …ίσως τρίγωνα και τότε, θα ταν …φίνα!
Όλη τη μέρα, κλαίγανε, μαύρες και σιωπηλές,
γιατί, όλα τα λάστιχα, είχαν πολλές δουλειές!
Ήτανε και χοντρούλες, , κι όλοι τις κοροιδεύαν
γι αυτό και οι κακόμοιρες, όλη τη μέρα κλαίγαν!
Κυλώντας λοιπόν, φτάσανε, σ ένα μικρό σπιτάκι
Που είχε τρίγωνη σκεπή, ήταν σωστό κουκλάκι!
Κι τρίγωνη σκεπή, καμάρωνε πολύ,
Γιατί, σ αυτόν τον κόσμο, αυτή ήταν στην κορφή!
Λίγο πιο κάτω βρίσκονταν, και δυο παραθυράκια
Που ήτανε τετράγωνα, μ ωραία κουρτινάκια!
Ήταν ερωτευμένα και είχαν τόση αγάπη!
Μα, όμως τα χωρίσανε, κακό που είχαν πάθει!!!!
Γι αυτό και νοιώθαν μοναξιά, ποτέ δεν θα κολλούσαν,
Και οι ερωτικές ματιές, απέναντι περνούσαν!
Πιο κάτω στο σπιτάκι, υπήρχε μία πόρτα
Που ήταν ορθογώνια, αυτήν, έβλεπαν πρώτα!
Μα ένοιωθε τόση κούραση, συνέχεια ν ανοίγει,
σαν έπαιρνε την άδεια, θα έφευγε ταξίδι!
Τη μέρα , όμως που πάρκαρε, το αμάξι εκεί μπροστά της,
Φοβήθηκε πως θα χανε, την τόση ομορφιά της!
Κι όταν αυτό, σταμάτησε, κει έξω στην αυλή,
ένοιωσε ανακούφιση, που ήταν ζωντανή!
Και έπιασε κουβέντα, μα αυτές τις δύο ρόδες
Και τότε αυτή κατάλαβε, πως ήτανε σπιρτόζες!
«Είμαστε δυο ασήμαντες!» οι δύο ρόδες είπαν
Μα τότε η πόρτα μίλησε, κι ευθύς διαψευστήκαν!
«Έχετε σχήμα κυκλικό, όπως έχει κι ο ήλιος,
στις παιδικές τις ζωγραφιές, αγαπημένος φίλος!»
Κ ι οι δύο ρόδες ένοιωσαν, τότε, χαρά μεγάλη,
να μοιάζουνε στον ήλιο, ήταν τύχη μεγάλη!
Και τότε τα παράθυρα, που νοιώθαν μοναξιά,
Το άκουσαν και ένοιωσαν, περήφανα κι αυτά!
Γιατί, η ορθογώνια, πόρτα με λογική,
Είπε πως ήταν τυχερά, που βρίσκονταν εκεί!
«Τετράγωνο το σχήμα, που σ όλους μας αρέσει,
τα έχει όλα ίσα, γι αυτό φτιάχνει το κέφι!
Και τότε ήρθε η σκεπή, με έπαρση μεγάλη
Και είπε σ όλους πως αυτή, δεν είναι όπως οι άλλοι!
Μα τότε η ορθογώνια, πορτούλα στο σπιτάκι
Είπε πως τρίγωνα πολλά, υπάρχουνε στην πλάση!
«Για κοίταξε τα σύννεφα, που αλλάζουν όλο σχήμα,
Να τα περιφρονούμε, αυτό, δεν είναι κρίμα;
Όλη η ζωή τους είναι, με σχήματα δεμένη.
Γι αυτό πρέπει να είμαστε, φίλοι μου, ενωμένοι!»
Και τότε όλα τα σχήματα, γίναν ωραία παρέα
Κι όλη τη μέρα πέρναγαν, αυτά, πολύ ωραία!
Τρίγωνα και τετράγωνα, κύκλοι και ορθογώνια,
Ορκίστηκαν πως θα ναι, φίλοι αυτοί, αιώνια!
ΓΙΩΤΑ ΚΑΛΤΣΙΔΟΥ
Το ζωγραφίσαμε, το δραματοποιήσαμε και φτιάξαμε τα σχηματάκια μας με φατσούλες ποοοοοολύ συναισθηματικές!!!!!!
Αποφασίσαμε, να βγάλουμε και τα σχήματα...Τι σχήμα έχει η αγάπη;, Ο φόβος; Η ζήλεια; η ντροπή;....βασιστήκαμε σ ένα αυτοσχέδιο ποίημα που φτιάξαμε για τις ανάγκες του προγράμματος:
ΣΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ…ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ!
(ένα ποίημα που έγραψα για να δουλέψουμε τα σχήματα μέσα από τα …συναισθήματα!
Δυο ρόδες ζήλευαν πολύ, γιατί ήτανε στον πάτο.
κι όλη τη μέρα πίνανε, κρασάκι, άσπρο πάτο !
Θέλαν αυτές ν αλλάξουνε, το κυκλικό τους σχήμα
Να γίνουν …ίσως τρίγωνα και τότε, θα ταν …φίνα!
Όλη τη μέρα, κλαίγανε, μαύρες και σιωπηλές,
γιατί, όλα τα λάστιχα, είχαν πολλές δουλειές!
Ήτανε και χοντρούλες, , κι όλοι τις κοροιδεύαν
γι αυτό και οι κακόμοιρες, όλη τη μέρα κλαίγαν!
Κυλώντας λοιπόν, φτάσανε, σ ένα μικρό σπιτάκι
Που είχε τρίγωνη σκεπή, ήταν σωστό κουκλάκι!
Κι τρίγωνη σκεπή, καμάρωνε πολύ,
Γιατί, σ αυτόν τον κόσμο, αυτή ήταν στην κορφή!
Λίγο πιο κάτω βρίσκονταν, και δυο παραθυράκια
Που ήτανε τετράγωνα, μ ωραία κουρτινάκια!
Ήταν ερωτευμένα και είχαν τόση αγάπη!
Μα, όμως τα χωρίσανε, κακό που είχαν πάθει!!!!
Γι αυτό και νοιώθαν μοναξιά, ποτέ δεν θα κολλούσαν,
Και οι ερωτικές ματιές, απέναντι περνούσαν!
Πιο κάτω στο σπιτάκι, υπήρχε μία πόρτα
Που ήταν ορθογώνια, αυτήν, έβλεπαν πρώτα!
Μα ένοιωθε τόση κούραση, συνέχεια ν ανοίγει,
σαν έπαιρνε την άδεια, θα έφευγε ταξίδι!
Τη μέρα , όμως που πάρκαρε, το αμάξι εκεί μπροστά της,
Φοβήθηκε πως θα χανε, την τόση ομορφιά της!
Κι όταν αυτό, σταμάτησε, κει έξω στην αυλή,
ένοιωσε ανακούφιση, που ήταν ζωντανή!
Και έπιασε κουβέντα, μα αυτές τις δύο ρόδες
Και τότε αυτή κατάλαβε, πως ήτανε σπιρτόζες!
«Είμαστε δυο ασήμαντες!» οι δύο ρόδες είπαν
Μα τότε η πόρτα μίλησε, κι ευθύς διαψευστήκαν!
«Έχετε σχήμα κυκλικό, όπως έχει κι ο ήλιος,
στις παιδικές τις ζωγραφιές, αγαπημένος φίλος!»
Κ ι οι δύο ρόδες ένοιωσαν, τότε, χαρά μεγάλη,
να μοιάζουνε στον ήλιο, ήταν τύχη μεγάλη!
Και τότε τα παράθυρα, που νοιώθαν μοναξιά,
Το άκουσαν και ένοιωσαν, περήφανα κι αυτά!
Γιατί, η ορθογώνια, πόρτα με λογική,
Είπε πως ήταν τυχερά, που βρίσκονταν εκεί!
«Τετράγωνο το σχήμα, που σ όλους μας αρέσει,
τα έχει όλα ίσα, γι αυτό φτιάχνει το κέφι!
Και τότε ήρθε η σκεπή, με έπαρση μεγάλη
Και είπε σ όλους πως αυτή, δεν είναι όπως οι άλλοι!
Μα τότε η ορθογώνια, πορτούλα στο σπιτάκι
Είπε πως τρίγωνα πολλά, υπάρχουνε στην πλάση!
«Για κοίταξε τα σύννεφα, που αλλάζουν όλο σχήμα,
Να τα περιφρονούμε, αυτό, δεν είναι κρίμα;
Όλη η ζωή τους είναι, με σχήματα δεμένη.
Γι αυτό πρέπει να είμαστε, φίλοι μου, ενωμένοι!»
Και τότε όλα τα σχήματα, γίναν ωραία παρέα
Κι όλη τη μέρα πέρναγαν, αυτά, πολύ ωραία!
Τρίγωνα και τετράγωνα, κύκλοι και ορθογώνια,
Ορκίστηκαν πως θα ναι, φίλοι αυτοί, αιώνια!
ΓΙΩΤΑ ΚΑΛΤΣΙΔΟΥ
Το ζωγραφίσαμε, το δραματοποιήσαμε και φτιάξαμε τα σχηματάκια μας με φατσούλες ποοοοοολύ συναισθηματικές!!!!!!